Als kind van drie jaar moet ik heel duidelijk geweten hebben wat ik wilde. Liet me niet afleiden en weet consequent gedrag te vertonen.
Mijn vader heeft een ongelukje gehad in de haven van Semarang en heeft zijn elleboog gebroken. Hij komt, na even in het ziekenhuis te hebben gelegen, weer thuis, zijn arm in het gips. Voor die arm heb ik een bijzondere belangstelling.
Enige dagen na zijn thuiskomst begin ik met mijn linkerbeen te slepen. Het lijkt of ik er niet goed meer op kan staan.
Mijn ouders denken, die wil gewoon aandacht, dat gaat wel over. Ze kijken naar me als ik het niet in de gaten heb, maar ook dan kan ik mijn linkerbeen niet goed gebruiken. Dan maar naar de huisarts. Die kan niets bijzonders vinden, alle reflexen en wat dan ook reageert uitstekend. Conclusie: gewoon aandacht vragen. Ik vertel dan ook dat ik een steen om mijn been wil.
Mijn ouders willen mij betrappen, willen zien dat ik als ik me onopgemerkt denk, toch mijn been gebruik. Maar het lukt hun niet. Ik heb last van het been en wil een steen.
De oplossing komt na een week of zes.
Het gips van mijn vaders arm mag er af en ik kan weer lopen.
Luuk 
ze hadden je die steen gewoon moeten geven.
@Rommert: Nee geen steen geven. Snappen waar dit kind omvraagt, werkelijke aandacht van zijn vader. Een van de primaire behoeftes van een kind.
Dit is geen herinnering maar een verhaal wat graag verteld werd om aan te geven wat voor een eigenzinnig kind ik was.Reactie is geredigeerd
*leest weer mee*
Daar zul je later veel plezier van gehad hebben, dat eigenzinnig zijn, alleen nog even de schoolperiode door.
Kijken naar wat een kind vraagt, één laagje dieper dan de buitenkant, dat is de kunst!
Ja, het is raar hoe sommige gedragingen getypeerd worden. Zo krom en niet passend dat het pijnlijk is. Zo kroop ik als 2 a 3-jarige verwaarloosde bij elke vreemde die binnenkwam op schoot om met mijn handen naar iemands gezicht te reiken. Dit verhaal werd later verteld om aan te geven dat ik zo’n vrij kind was….
Hartelijke groet, Coby
@Thera: Het is geen plezier, ben wel blij mijn zelfstandig denken. Maar echt voordeel nou nee.
@metamama: Vertel tot nu toe flarden van herinneringen en verhalen over mij, maar natuurlijk als mens die ik nu ben.
@Coby: Ja Coby, je weet wat het is.
Introjectie!
Nee, plezier is inderdaad niet het goede woord. Het is misschien gemakkelijker, als je meer op de ander lijkt en in de rolpatronen past. En dan ligt jouw jeugd nog in het Oosten, in het Westen lijkt de gedachtengang anders. Het tussen regels door lezen is niet gebruikelijk hier, hier moet het allemaal pontificaal, patsboem, uitgesproken worden. Laat staan als het antwoord op een vraag verpakt zit in een verhaaltje. En meer van dat soort dingen. Toch?
Of woon je nu niet in Europa?Reactie is geredigeerd
@Thera: Van pats boem ben ik niet. Hou zelf wel van lagen, zet je aan denken over wat je leest en over jezelf. Kan wel begrijpen dat het goed is om eens te zeggen wat je voelt, maar dat heb ik al lang gedaan. Wil er op afstand naar kijken en vertellen.
Ben echt wel westers ;-).
Woon zelfs in Nederland.
Een leuk spalkje, was dat echt geen optie?