Na de erkenning van de soevereiniteit van de Republiek Indonesië door Nederland kwam mijn vader in dienst van de Indonesische regering. Wij bleven in Semarang wonen en mijn vader werkte nog steeds bij de haven van Semarang. Het leven van de Nederlanders werd er niet gemakkelijker erop. Hoewel niet de gehele bevolking de blanda’s weg wilden hebben werd het steeds gevaarlijker te blijven. In 1950 werd ons huis regelmatig beschoten en besloten mijn ouders naar Nederland terug te gaan. Van de beschietingen weet ik niets. Wel kan ik me nog herinneren hoe wij in Soerabaja aan boord gingen van het ss Asturias.
We lopen over een loopplank een grote opening in de zijwand van het schip in.
Het vertrek en de reis over de Indische Oceaan naar Aden zijn niet in mijn herinnering achtergebleven. Op de Indische Oceaan hebben we diverse stormen meegemaakt en ben ik behoorlijk zeeziek geweest. Ook nu zijn er maar weinig golven nodig om mij zeeziek te krijgen.
De reis door het Suezkanaal weet ik nog wel, zittend op de reling kijk ik naar de oever van het kanaal, veel zand en af en toe bomen.
Ook Port Said levert me beelden op. De bootjes met handelswaar tegen het grote schip aan, de uitroepen van de mensen daar beneden. Er werden lijnen naar boven gegooid waarmee de gekochte spullen naar boven en het geld naar beneden gingen. Wij hebben daar een poef en, voor de drie kinderen, een Fez aan over gehouden.
Van de tocht zijn er alleen flarden in mijn herinnering, de hut met golven langs de patrijspoort, een sloepenrol, de eetzaal, de smaak van een ijsje (zoek nog steeds naar die smaak) en voor op de boeg over zee kijken.
Na Port Said de Middellandse Zee in.
Voor de kinderen aan boord wordt een spelletjesdag georganiseerd. Nog kan ik voelen hoe erg ik het vond om hier aan mee te doen. En ook nu nog heb ik een tegenzin aan georganiseerde spelletjesdagen. Maar ja, je bent kind en je moet meedoen. Welke spelletjes er gedaan zijn, ik zou het niet meer weten, en kan zeggen dat ik dat niet erg vind.
Daarna is alles weer weg, niets van de Golf van Biskaje, de Noordzee en de aankomst in Nederland.
Luuk 
Boeiend en ik ben benieuwd naar verdere verhalen.
Ik heb met je meegereisd, groet Linde
Prachtig die foto´s erbij.
Was er toen nog een kinderdek afgeschermd met netten? Dat was nog wel in de jaren voor de oorlog.
Mooie oude foto’s. En dat eigewijsje met zonnebril, ben jij dat?
@laila: Ben er zelf ook benieuwd naar. Weet natuurlijk wel wat, maar niet hoe.
@Linde: en was het een fijne reis?
@Thera: Ik kan mij geen kindernet herinneren, en zie op foto’s er ook geen.
@Martha: Altijd leuk een kijkje terug in de tijd. Ja dat ben ik.
Myn opa R.g. bijvank heeft ook op de asturias gezeten mischien kent een van u allen hem
ik heb deze kennelijk gemist, wat is een ‘sloepenrol’?
@Rachel: Sloepenrol is de oefening voor het in de sloepen gaan in geval van een noodsituatie.
gr. Luuuk
Het lijkt me ook jeuken als je zoiets indrukwekkend als een migratie niet meer helemaal in je herinnering boven krijgt.
Luuk, ik heb in juni 1950 op de SS Asturias gereisd van Batavia naar Amsterdam. Ik herinner me de bootjes in de Rode Zee en de storm in Golf van Biskaje. De mooie sterrenhemel en dat we een wens mochten doen als we een vallende ster zagen. Ik heb slecht de briefkaart van de SS Asturias en verder nog het menu van de afscheidavond met de handtekeningen erop van de officieren op 19 juli 1950 aten we:
creme de tomate, filet de sole au citron, poulet roti `a l’anglaise, Petit pois, Pommes: Risol’ee et Nature, Glaces aux fruits, dessert, Fromage, caf’e.
Zaterdag 1 juli 1950 ateb we: Creme Andalouse, Gebakken visfilets met citroensap, Geroosterde Lamsbout met Mintsauce, Dorperwten, Gebakken en Gekookte aardappelen, vruchtengelei, koffie.
Van de lekkernijen kan ik me niets herinneren.
Groetjes, Marguerite te Maastricht